Eski Yunan, Roma ve Mısır uygarlıklarında nergis (daffodil) ölümün çiçeği olarak kabul görmüş. Mezarlıklarda kullanılan nergisler, merhameti, güzelliği, saygıyı, ölümü, gençliğin yokoluşunu ve masumiyeti temsil etmeleri nedeniyle mezar taşları üzerine sessiz bir dilde işlenmiş halleriyle popüler olmuşlar.

Ben de aynı o mezarlıklardaki nergisler gibi, gençliğin elimizden o kayıp gidişini anlatmaya çalıştım bu kitapta. O yıpranmayı, yavaşlamayı, efkârı, yalnızlaşmayı, hatta bunların belki de en acı olanı olarak; bu sessiz ve yavaş ayrılığın farkında oluşu, öte yandan yine de minik sevinç anlarını, ruhun ölüme direnmesini vurgulamak istedim. Modern hayatın, hastalığı bir zayıflık, ölümü de nihai bir yenilgi olarak gördüğünden dem vurup, hayatın kırılganlığından, şeylerin gelip geçiciliğinden öğrenecek ne de çok şeyimiz var oysa demişti çok beğendiğim bir yazar ve felsefeci.

 

- Bahadır Aksan